Z pewnością to, co mam do opowiedzenia o mojej pierwszej nocy w Nowym Yorku, rozśmieszy każdego Amerykanina ; w tym celu, między innymi, to piszę. Przypominam sobie, że w jednej z książek nieocenionego Rudyarda Kiplinga czytałem kiedyś o przerażeniu dzikiego Mowgli, kiedy po raz pierwszy miał spać w szałasie ; uczucie, że dach wisi mu nad głową, stało się wkrótce tak nieznośne, że zmusiło go do wyjścia i wyłożenia się pod gołym niebem. Dobre! Prawie analogiczny, dziecinny niepokój przeżyłem tej nocy i były to, drapacze nieba, wielkie litery reklam zawieszone nade mną albo wielkie czerwone beczki wyniesione na odlanych stojakach... wszystkie te rzeczy w powietrzu, naprawdę, brakowało spokoju, tam wysoko. I... te sześć milionów istot ludzkich upchanych naokoło, ten pęczniejący tłum, to nawarstwienie do granic możliwości było koszmarem mojego snu. Oh! Drapacze nieba zdeformowane i wyciągnięte w marzenie senne. Jeden w szczególności (jeśli dobrze sobie przypominam, ten od oligopolu gumowego), co wyłaniał się gdzieś bardzo blisko, cały z marmuru, z pewnością o wadze dającej gęsią skórą. Przygniatał mnie z ogromną siłą i niekiedy, halucynacje pokazywały mi go jak się chwieje i przewraca...

Dzisiaj jest niedziela; dzień się budzi w ciężkiej i wilgotnej mgle; będzie z pewnością jednym z tych ciepłych dni jesiennego sezonu, który zwą tutaj "indiańskim latem". Nowy York przytłacza letarg angielskich niedziel i po alejach elektryczne samochody dogadały się co do zawieszenia ruchu. Nie wiadomo co robić, teatry zamknięte i dopiero jutro będę mógł uczestniczyć w próbach dramatu, który mnie przywiódł do Ameryki. Na szczęście, parę kroków stąd znajduje się Central Park, który widać z mojego okna z bezlistnymi o tej porze drzewami, zatem zabiorę się tam, aby złapać trochę powietrza i zaznać spokoju.

To co chcę opowiedzieć o mojej pierwszej nocy w Nowym Jorku, przyprawi Amerykanów o wesołość; zresztą w tym celu to opisuję. Przypominam sobie, że w jednej z książek cudownego Rudyarda Kiplinga, czytałem o przerażeniu nie ucywilizowanego Mowgliego, który po raz pierwszy spał w pomieszczeniu zamkniętym: wrażenie posiadania dachu nad głową, stało się wkrótce tak nieznośne, że musiał wybiec na zewnątrz i położyć się pod gołym niebem. No dobrze! Ja owej nocy, prawie natychmiast odczułem podobny mały niepokój: a były tam te drapacze chmur, były te wielkie litery reklam nade mną, były te wielkie czerwone beczki zamontowane na swoich żeliwnych szczudłach; zbyt dużo rzeczy w powietrzu, rzeczywiście, nie dość spokoju tam w górze. I jeszcze te sześć milionów istot ludzkich stłoczonych wokoło, ta obfitość narodu, to nawarstwienie do przesady zakłócało mój sen. Och! Te drapacze chmur zdeformowane i wydłużone w majakach sennych. Jeden w szczególności (ten należący to trustu kauczukowego, jeśli się nie mylę), ten, który wyłaniał się bardzo blisko, cały w marmurze, i którego sam ciężar mógł przyprawić człowieka o drżenie! Zdruzgotał mnie jakby był przeładowany, i czasami jakieś halucynacje ukazywały mi go jak się przechyla i zawala...

Dzisiaj jest niedziela. Poranek budzi się w ciężkiej i wilgotnej mgle; będzie to jeden z najbardziej gorących dni tej pory jesieni, którą tu nazywają "babim latem". Nad Nowym Jorkiem ciąży odrętwienie niedziel angielskich i, na alejach, samochodom elektrycznym zezwala się na przerwę w ruchu. Nic się nie poradzi, teatry mają wolne i dopiero jutro będę mógł rozpocząć uczestniczenie w próbach teatralnych, które mnie sprowadziły do Ameryki. Ale w sąsiedztwie, bliziutko, jest Central Park, który spostrzegam z okna, ze swymi drzewami już ogołoconymi z liści; więc pójdę tam, poszukam odrobiny powietrza i spokoju.

To, o czym chciałbym opowiedzieć po mojej pierwszej nocy w Nowym Jorku rozbawi pewnie Amerykanów - ale także i po to o tym piszę. Pamiętam jak w książce wspaniałego Rudyarda Kiplinga czytałem o przerażeniu dzikiego Mowgliego podczas jego pierwszej nocy spędzonej w chacie: dach nad głową wkrótce stał się dla niego nie do zniesienia i uciec pod rozgwieżdżone niebo. I dobrze! Sam przeżyłem tej nocy coś podobnego. Te wszystkie drapacze chmur, te ogromne litery neonów wiszące nade mną - wielkie, czerwone beczki chwiejące się na swych żelaznych szczudłach. Zbyt wiele unosiło się w powietrzu. Naprawdę, tam, na górze brakowało mi miejsca! A potem, tych sześć milionów istot ludzkich stłoczonych wokół mnie, to bogactwo świata, nadmiar, który nie pozwalał mi zasnąć. Och! Te wieżowce, tak zdeformowane i wydłużone we śnie! Szczególnie jeden, cały z marmuru (jeśli się nie mylę, wytwórca gumy), który wyłonił się tuż obok tak, że każdego przyprawiłby o drżenie! Przytłoczył mnie jego zbytek i czasami jakaś halucynacja ukazywała mi go pochylonego i niszczejącego...

Teraz jest niedziela. Rankiem zaczyna się unosić ciężka i wilgotna mgła - to będzie jeden z tych ciepłych dni jesiennej pory, którą nazywają tutaj indiańskim latem. Na Nowym Jorku ciąży odrętwienie angielskiej niedzieli. Na ulicach samochody elektryczne postanowiły zrobić sobie przerwę w ruchu. Nie mam żadnego zajęcia, teatry są dziś zamknięte i dopiero jutro będę mógł rozpocząć próby, które sprowadziły mnie do Ameryki. Jednak w okolicy, całkiem blisko, jest Central Park - widzę go przez okno wraz z jego bezlistnymi już drzewami. Pójdę tam więc w poszukiwaniu odrobiny powietrza i spokoju.