Z pewnością to, co mam do opowiedzenia o mojej pierwszej nocy w Nowym Yorku, rozśmieszy każdego Amerykanina ; w tym celu, między innymi, to piszę. Przypominam sobie, że w jednej z książek nieocenionego Rudyarda Kiplinga czytałem kiedyś o przerażeniu dzikiego Mowgli, kiedy po raz pierwszy miał spać w szałasie ; uczucie, że dach wisi mu nad głową, stało się wkrótce tak nieznośne, że zmusiło go do wyjścia i wyłożenia się pod gołym niebem. Dobre! Prawie analogiczny, dziecinny niepokój przeżyłem tej nocy i były to, drapacze nieba, wielkie litery reklam zawieszone nade mną albo wielkie czerwone beczki wyniesione na odlanych stojakach... wszystkie te rzeczy w powietrzu, naprawdę, brakowało spokoju, tam wysoko. I... te sześć milionów istot ludzkich upchanych naokoło, ten pęczniejący tłum, to nawarstwienie do granic możliwości było koszmarem mojego snu. Oh! Drapacze nieba zdeformowane i wyciągnięte w marzenie senne. Jeden w szczególności (jeśli dobrze sobie przypominam, ten od oligopolu gumowego), co wyłaniał się gdzieś bardzo blisko, cały z marmuru, z pewnością o wadze dającej gęsią skórą. Przygniatał mnie z ogromną siłą i niekiedy, halucynacje pokazywały mi go jak się chwieje i przewraca...

Dzisiaj jest niedziela; dzień się budzi w ciężkiej i wilgotnej mgle; będzie z pewnością jednym z tych ciepłych dni jesiennego sezonu, który zwą tutaj "indiańskim latem". Nowy York przytłacza letarg angielskich niedziel i po alejach elektryczne samochody dogadały się co do zawieszenia ruchu. Nie wiadomo co robić, teatry zamknięte i dopiero jutro będę mógł uczestniczyć w próbach dramatu, który mnie przywiódł do Ameryki. Na szczęście, parę kroków stąd znajduje się Central Park, który widać z mojego okna z bezlistnymi o tej porze drzewami, zatem zabiorę się tam, aby złapać trochę powietrza i zaznać spokoju.