Todos y cada uno disfrutarían de sus vacaciones. ¿Por qué entonces yo no habría de disfrutar de unas también? Trabajaba duro, había manejado ya varios proyectos de vital importancia para el avance de los negocios en los que se embarcaba la empresa; meses, días, horas frente a mi escritorio, seleccionando candidatos, revisando solicitudes, asignando proyectos y asegurándome de que cada proveedor de servicios recibiera su pago sin demoras.
¿Cómo era posible entonces que los demás estuviesen empacando sus trajes de baño o sus botas de nieve cuando yo sudaba excesivamente bajo el traje de corte inglés? Yo, que preparaba el café de la mañana y la tarde, que contestaba todas las llamadas que Gutiérrez y Amingorena no querían atender, que lidiaba con los asuntos desagradables entre proveedores y clientes, ¿no habría vacaciones para mí?
Veía como cada empleado entraba en la oficina de Vargas y salía triunfante, sonriendo, pensando en las vacaciones que acababa de ganarse. Sabía que debía tomar coraje y entrar a esa oficina yo también a arrebatar mis vacaciones de las manos de quien también tendría el derecho de negármelas. Y lo hice. Y aquí estoy. Disfrutando de una oficina vacía.
Las palabras de Vargas resonaban aún en mi cabeza: "No, Juancito. Lamentablemente tu viajecito a la costa no podrá ser. Por el momento necesito que alguien cuide del fuerte, ¿sabes?". Fui débil. Pero mi debilidad nada tiene que ver con que yo esté aún aquí. Si hubiese estado aunque sea medio paso delante de Vargas… Si hubiese sabido que existía una clave mágica para ganarme mi estadía en la costa por unos días... Me pregunto qué tan placentero hubiese sido estar en la playa, habiéndome ganado la empatía de Vargas del mismo modo en el que se la habían ganado los demás: informándole que trabajaría desde la playa durante mi escapadita a la costa. | Všichni si užívají dovolenou. Proč bych si ji nemohl užít i já? Pracoval jsem do úmoru, připravoval různé nekonečně důležité projekty, aby se daly do pohybu obchody, které firma rozjela. Měsíce, dny a hodiny jsem trávil za stolem výběrem kandidátů, posuzováním žádostí, zadáváním projektů a ujišťováním sebe sama, že každý dodavatel dostal zaplaceno za své služby včas. Jak je teda možné, že si všichni ostatní balí plavky nebo zimní boty a já se dál potím jako blázen v anglickém obleku? Já, který vařím každý den od rána do večera kávu, zvedám telefony, které Gutiérrez a Amingorena nechtějí vzít, řeším nepříjemnosti mezi dodavateli a zákazníky – já dovolenou nepotřebuju? Víděl jsem spolupracovníky, jak vcházejí do kanceláře Vargase a vycházejí s triumfálním úsměvem na tváři, zasnění nad dovolenou, kterou právě dostali. Bylo jasné, že už musím sebrat odvahu, vrazit do kanceláře majitele práva veta a jako ostatní si u něj vydupat dovolenou. A tak jsem to udělal. Stojím tady. Sám, v prázdné kanceláři. Ještě teď slyším v hlavě Vargasova slova: „Ne, Juancito. Bohužel, tvůj vejlet k moři nemůžu povolit. Momentálně potřebuju někoho, kdo na to tady pořádně dohlídne, chápeš?“ Byl jsem slaboch. Ovšem to s tím, že jsem pořád tady, nemá nic společného. Kdybych tak věděl, co Vargasovi odpovídat... Kdybych jen znal tu kouzelnou formuli, která by mě přenesla na několik dní k moři... Sám sebe jsem se ptal, jaké by to asi bylo, kdybych si získal Vargasovy sympatie stejným způsobem, jakým to dělají všichni ostatní. Tedy, že bych mu sdělil, že budu i během mého malého útěku k pobřeží pracovat.
|