Over the course of many years, without making any great fuss about it, the authorities in New York disabled most of the control buttons that once operated pedestrian-crossing lights in the city. Computerised timers, they had decided, almost always worked better. By 2004, fewer than 750 of 3,250 such buttons remained functional. The city government did not, however, take the disabled buttons away—beckoning countless fingers to futile pressing.
Initially, the buttons survived because of the cost of removing them. But it turned out that even inoperative buttons serve a purpose. Pedestrians who press a button are less likely to cross before the green man appears, says Tal Oron-Gilad of Ben-Gurion University of the Negev, in Israel. Having studied behaviour at crossings, she notes that people more readily obey a system which purports to heed their input.
Inoperative buttons produce placebo effects of this sort because people like an impression of control over systems they are using, says Eytan Adar, an expert on human-computer interaction at the University of Michigan, Ann Arbor. Dr Adar notes that his students commonly design software with a clickable “save” button that has no role other than to reassure those users who are unaware that their keystrokes are saved automatically anyway. Think of it, he says, as a touch of benevolent deception to counter the inherent coldness of the machine world.
That is one view. But, at road crossings at least, placebo buttons may also have a darker side. Ralf Risser, head of FACTUM, a Viennese institute that studies psychological factors in traffic systems, reckons that pedestrians’ awareness of their existence, and consequent resentment at the deception, now outweighs the benefits. | Низ текот на годините властите на Њујорк, без да креваат многу врева, ги деактивираа повеќето контролни копчиња коишто претходно раководеа со пешачките семафори во градот. Тие решија дека компјутерските бројачи скоро секогаш функционираат подобро. До 2004 г., помалку од 750 од 3.250 такви копчиња останаа во функција. Сепак, градските власти не ги отстранија копчињата заведувајќи безброј прсти на бесполезно притискање. На почетокот, копчињата преживеаа поради трошокот за нивното отстранување. Но, излезе дека дури и неактивните копчиња имаат своја намена. Пешаците коишто ќе притиснат копче поретко ја минуваат улицата пред да се појави зеленото човече, вели Тал Орон-Гилад од Универзитетот Бен-Гурион во Израел. Изучувајќи го однесувањето на пешачките премини, таа забележува дека луѓето се поподготвени да почитуваат систем кој навидум го следи нивниот импулс. Неактивните копчиња произведуваат своевидни ефекти на плацебо, затоа што луѓето сакаат да имаат впечаток на контрола врз системите коишто ги користат, вели Ејтан Адар, експерт за интеракцијата човек-компјутер при Универзитетот од Мичиген, Ен Арбор. Д-р Адар забележува дека неговите студенти често дизајнираат софтвер со копче „зачувај“ за притискање коешто нема друга улога освен да ги успокои оние корисници коишто не се свесни дека нивните отчукувања автоматски се зачуваат во секој случај. Сфатете го тоа, вели, како зрно добронамерна измама, противтежа на својственото студенило на светот на машините. Тоа е едно размислување. Но, на пешачките премини во најмала рака, плацебо-копчињата може да имаат и помрачна страна. Ралф Ризер, раководител на Фактум, виенски институт којшто ги изучува психолошките фактори во сообраќајните системи, смета дека свесноста на пешаците за нивното постоење и последователниот гнев поради измамата, во моментов ги надминуваат придобивките. |