A theme of the age, at least in the developed world, is that people crave silence and can find none. The roar of traffic, the ceaseless beep of phones, digital announcements in buses and trains, TV sets blaring even in empty offices, are an endless battery and distraction. The human race is exhausting itself with noise and longs for its opposite—whether in the wilds, on the wide ocean or in some retreat dedicated to stillness and concentration. Alain Corbin, a history professor, writes from his refuge in the Sorbonne, and Erling Kagge, a Norwegian explorer, from his memories of the wastes of Antarctica, where both have tried to escape.
And yet, as Mr Corbin points out in "A History of Silence", there is probably no more noise than there used to be. Before pneumatic tyres, city streets were full of the deafening clang of metal-rimmed wheels and horseshoes on stone. Before voluntary isolation on mobile phones, buses and trains rang with conversation. Newspaper-sellers did not leave their wares in a mute pile, but advertised them at top volume, as did vendors of cherries, violets and fresh mackerel. The theatre and the opera were a chaos of huzzahs and barracking. Even in the countryside, peasants sang as they drudged. They don’t sing now.
What has changed is not so much the level of noise, which previous centuries also complained about, but the level of distraction, which occupies the space that silence might invade. There looms another paradox, because when it does invade—in the depths of a pine forest, in the naked desert, in a suddenly vacated room—it often proves unnerving rather than welcome. Dread creeps in; the ear instinctively fastens on anything, whether fire-hiss or bird call or susurrus of leaves, that will save it from this unknown emptiness. People want silence, but not that much. | Տարիքային թեման, առնվազն զարգացած երկրներում, այն է, որ մարդիկ ձգտում են լռոթյան, բայց չեն գտնում այն: Երթևեկության խլացուցիչ ձայնը, հեռախոսների անդադար ազդանշանները, թվային հայտարարությունները ավտոբուսների և գնացքների մեջ, հեռուստացույցների բարձր ձայնը նույնիսկ դատարկ աշխատասենյակներում անվերջանալի մարտկոց են և ուշադրության շեղում: Մարդկային ցեղը սպառում է իրեն աղմուկից և ձգտում է դրա հակառակը, լինի դա վայրի բնության մեջ, լայն օվկիանոսում կամ լռության և կենտրոնացմանը նվիրված որոշակի մեկուսարաններում: Պատմության պրոֆեսոր Ալեն Կորբինը գրում է իր Սորբոնում գտնվող ապաստարանից, իսկ նորվեգացի հետազոտող Էրլինգ Կեյջը՝ գրում է Անտարկտիդայի թափոնների մասին իր հիշողություններից, որտեղից երկուսն էլ փորձել են փախչել: Եվ այնուամենայնիվ, պարոն Կորբինը նշում է իր «Լռության պատմություն»-ը գրքում, որ հավանաբար ավելի աղմուկ չկա քան նախկինում սովորաբար կար: Նախքան օդաճնշական անվադողերը, քաղաքի փողոցները լի էին մետաղե եզր ունեցող անիվների և քարի վրա նալերի ականջ խլացող ձայներով: Նախքան բջջային հեռախոսների մեջ կամավոր մեկուսանալը, ավտոբուսներն ու գնացքները զրնգում էին խոսակցություններով: Ամսագրեր վաճառողները չէին թողնում իրենց արտադրանքը համեստ քանակով, այլ գովազդում էին դրանք մեծ ծավալով ինչպես դա անում են կեռասի, մանուշակների և թարմ սկումբրիա ձուկ վաճառողները: Թատրոնն ու օպերան ուռաների ու ծաղր ու ծանակի քաոս էին: Նույնիսկ գյուղական վայրերում, գյուղացիները երգում էին, երբ նրանք ծանր աշխատանք էին կատարում: Հիմա, նրանք չեն երգում: Այն, ինչ փոխվել է ոչ այնքան աղմուկի մակարդակն է, որը նախկին դարաշրջանները նույնպես դժգոհում էին, այլ ուշադրության շեղման մակարդակը, որը տիրում է այն տարածությունը, որտեղ լռությունը կարող է ներխուժել: Այնտեղ նշմարվում է մեկ այլ պարադոքս, որովհետև, երբ այն իսկապես ներխուժի՝ սոճու անտառի խորքում, անխռով անապատում, հանկարծակի դատարկ սենյակում, ապա հաճախ այն ավելի է անսովոր է, քան ողջունելի: Ահը սողոսկում է ներս. ականջը բնազդաբար սևեռվում է ցանկացած բանի վրա, լինի դա կրակի ճարթայթում թե թռչնի կանչ կամ տերևների շրշյուն, որը փրկում է այն այս անհասկանալի դատարկությունից: Մարդիկ ուզում են լռություն, բայց ոչ այդքան շատ: |