Todos y cada uno disfrutarían de sus vacaciones. ¿Por qué entonces yo no habría de disfrutar de unas también? Trabajaba duro, había manejado ya varios proyectos de vital importancia para el avance de los negocios en los que se embarcaba la empresa; meses, días, horas frente a mi escritorio, seleccionando candidatos, revisando solicitudes, asignando proyectos y asegurándome de que cada proveedor de servicios recibiera su pago sin demoras.
¿Cómo era posible entonces que los demás estuviesen empacando sus trajes de baño o sus botas de nieve cuando yo sudaba excesivamente bajo el traje de corte inglés? Yo, que preparaba el café de la mañana y la tarde, que contestaba todas las llamadas que Gutiérrez y Amingorena no querían atender, que lidiaba con los asuntos desagradables entre proveedores y clientes, ¿no habría vacaciones para mí?
Veía como cada empleado entraba en la oficina de Vargas y salía triunfante, sonriendo, pensando en las vacaciones que acababa de ganarse. Sabía que debía tomar coraje y entrar a esa oficina yo también a arrebatar mis vacaciones de las manos de quien también tendría el derecho de negármelas. Y lo hice. Y aquí estoy. Disfrutando de una oficina vacía.
Las palabras de Vargas resonaban aún en mi cabeza: "No, Juancito. Lamentablemente tu viajecito a la costa no podrá ser. Por el momento necesito que alguien cuide del fuerte, ¿sabes?". Fui débil. Pero mi debilidad nada tiene que ver con que yo esté aún aquí. Si hubiese estado aunque sea medio paso delante de Vargas… Si hubiese sabido que existía una clave mágica para ganarme mi estadía en la costa por unos días... Me pregunto qué tan placentero hubiese sido estar en la playa, habiéndome ganado la empatía de Vargas del mismo modo en el que se la habían ganado los demás: informándole que trabajaría desde la playa durante mi escapadita a la costa. | Toţi urmau să se bucure de concediile lor. Atunci de ce să nu mă bucur şi eu de al meu? Lucram din greu, mă ocupasem deja de diverse proiecte de o importanţă vitală pentru progresul afacerilor în care se băga societatea; luni, zile, ore petrecute la biroul meu, selectând candidaţi, examinând solicitări, adjudecând proiecte şi asigurându-mă că toţi prestatorii de servicii îşi primesc banii la timp. Cum era atunci posibil ca toţi ceilalţi să-şi împacheteze costumele de baie sau cizmele de iarnă, în timp ce eu transpiram în exces în costumul meu croit după moda englezească? Tocmai eu, care făceam cafeaua dimineaţa şi după-amiaza, care răspundeam la toate apelurile la care Gutiérrez şi Amingorena nu doreau să răspundă, care mă luptam cu problemele dezagreabile care apăreau între furnizori şi clienţi, oare pentru mine nu exista concediu? Mă uitam cum fiecare angajat intra în biroul lui Vargas şi ieşea triumfător, cu zâmbetul pe buze, gândindu-se la concediul pe care tocmai şi-l câştigase. Ştiam că trebuie să-mi adun curajul şi să intru la rândul meu în acel birou pentru a-mi smulge concediul din mâinile cui avea, de altfel, dreptul să nu mi-l dea. Şi am făcut-o. Şi uite-mă unde sunt. Bucurându-mă de un birou gol. Cuvintele lui Vargas încă îmi mai sunau în minte: — Nu, Juancito. Din păcate drăguţa ta călătorie la malul mării nu se va putea produce. Ştii, deocamdată am nevoie ca cineva să rămână pe baricade. Am fost slab. Dar slăbiciunea mea nu are nimic de-a face cu faptul că eu încă mai sunt aici. Dacă aş fi fost măcar la jumătate de pas în faţa lui Vargas... Dacă aş fi ştiut de existenţa unui cuvânt magic care mi-ar fi permis să-mi câştig sejurul de câteva zile la malul mării... Mă întreb cât de plăcut ar fi fost să stau la plajă, după ce aş fi câştigat empatia lui Vargas în acelaşi fel în care au câştigat-o şi ceilalţi: informându-l că voi lucra de pe plajă pe durata escapadei mele la malul mării.
|