’n Tema van die tyd, ten minste in die ontwikkelde wêreld, is dat mense na stilte smag en dit nie kan vind nie. Die gedreun van verkeer, die onophoudelike gepiep van telefone, digitale aankondigings in busse en treine, TV-stelle wat selfs in leë kantore staan en blêr, is ’n eindelose aanval op ons sinne en afleiding. Die mensdom put homself uit met geraas en verlang na die teenoorgestelde daarvan – hetsy in die natuur, op die wye oseaan of in die een of ander toevlugsoord wat aan stilte en konsentrasie gewy is. Alain Corbin, ’n geskiedenisprofessor, skryf vanuit sy toevlug in die Sorbonne, en Erling Kagge, ’n Noorweegse ontdekkingsreisiger, van sy herinneringe aan die wildernis van Antarktika, waar albei probeer ontsnap het.

En nogtans, soos mnr Corbin sê in "A History of Silence", is daar waarskynlik niks meer geraas as wat daar vroeër was nie. Voor lugbande was strate in die stad vol van die oorverdowende gekletter van wiele met metaalvellings en perdeskoene op klip. Voor vrywillige afsondering op selfone het busse en treine weergalm met gesprekke. Koerantverkopers het nie hulle koerante in stil hope laat lê nie, maar het hulle luidkeels geadverteer, net soos verkopers van kersies, viooltjies en vars makriel. Die teater en die opera was ’n chaos van hoera's en uitjouery. Selfs op die platteland het die plattelanders al singende geswoeg. Hulle sing nie nou nie.

Wat wel verander het, is nie soseer die vlak van die geraas, waaroor in vergange eeue ook gekla is nie, maar die vlak van afleiding, wat die ruimte beslaan wat deur stilte ingeneem kan word. Daarin lê ’n ander paradoks, want wanneer dit wel oorneem – in die hartjie van ’n dennewoud, in die dorre woestyn, in ’n vertrek wat skielik leeg staan – bring dit ons soms eerder van stryk as dat ons dit verwelkom. Vrees sluip in; die oor fikseer instinktief op enigiets, hetsy dit die gesis van die vuur of voëlgesang of die geritsel van blare is, wat dit sal verlos van hierdie ongekende leegheid. Mense wil stilte hê, maar nie te veel nie.

'n Tema van ons tyd, ten minste in die ontwikkelde wêreld, is dat mense smag na stilte en dit nêrens kan vind nie. Die geraas van verkeer, die onophoudelike ge-biep van fone, digitale aankondigings in busse en treine, TV-stelle wat blêr selfs in leë kantore, is 'n nimmereindigende aanslag, asook 'n aandagafleier. Die mensdom is besig om homself uit te put met geraas en verlang na die teenoorgestelde daarvan -of dit nou in die wildernis, op die wye oseaan of in 'n retréte toegewy aan stilte en konsentrasie is. Alain Corbin, professor in geskiedenis, skryf vanuit sy skuilplek in die Sorbonne, en Erling Kagge, 'n Noorweegse verkenner, vanuit sy herinneringe van die verlatenheid van Antarktika, die plekke waarheen beide van hulle probeer het om te ontvlug.

En tog, soos Mnr Corbin aantoon in "A History of Silence", is daar waarskynlik nie meer geraas as voorheen nie. Voor pneumatiese bande, was strate in die stede vol van die oordowende gekletter van metaalwiele en hoefysters op klip. Voor die eie-keusige afsondering op selfone, het busse en treine gedruis met gesprek. Koertantverkopers het nie hulle ware in 'n stille hopie laat lê nie, maar het hulle teen top-volume adverteer, net soos die handelaars van kersies, viooltjies en vars makriel. Die teater en opera was chaoties met hoera's en uitjouery. Selfs in die platteland het die werkers gesing terwyl hulle vervelige werk moes doen. Nou sing hulle nie meer nie.

Wat verander het, is nie soseer die vlak van die geraas, waaroor daar in vorige eeue ook oor gekla is, nie, maar eerder die vlak van afleiding wat die plek opneem waar stilte sou kon indring. Daardeur dreig nog 'n paradoks, want wanneer dit wel indring - in die diepte van die dennebos, in die naakte woestyn, in 'n skielike leë vertrek - is dit eerder senutergend as welkom. Vrees sluip in; die oor gryp instinktief na enigiets, of dit die gesis van die vuur of die geroep van 'n voël, of die geruis van blare is, na wat ookal dit van hierdie ongekende leegheid sal red. Mense wil stilte hê, maar nie sóveel nie.

'n Tema van die tyd, ten minste in die ontwikkelde wêreld, is dat mense na stilte smag, maar niks vind nie. Die gebrul van verkeer, die eindelose biep van fone, digitale aankondigings in busse en treine, TV-stelle wat selfs in leë kantore blêr is 'n eindelose gekletter en verwarring. Die menslike ras put homself uit met geraas en verlang na die teenoorgestelde staat – of dit nou in die wildernis, op die wye oseaan of in een of ander toevlugsoord is wat aan stilte en konsentrasie toegewy is. Alain Corbin, 'n Professor in Geskiedenis, skryf vanuit sy toevlug in die Sorbonne asook Erling Kagge, 'n Noorweegse uitvinder van die braaklande in Antartika, waar albei heen probeer ontvlug het.

Nogtans, soos mnr. Corbin tereg op wys in "A History of Silence", daar is waarskynlik nie méér geraas as wat daar voorheen was nie. Voor die koms van luggevulde bande was stadstrate vol van die oorverdowende geklingel van metaalvellingwiele en perdehoewe op klip. Voor vrywillige afsondering met selfone, het busse en treine gegons van gesprekke. Koerantverkopers het nie hulle ware stom in hopies gelaat nie, maar dit met groot fanfare adverteer, so ook die kersie-, viooltjie-, en varsmakrielverkopers. Die teater en opera was 'n chaos van hoera's en uitjouery. Selfs in die platteland het kleinboere gesing terwyl hulle swoeg. Hulle sing nie nou meer nie.

Wat verander het, is nie eintlik die geraasvlak nie, waaroor daar ook in vorige eeue gekla is, maar die vlak van verwarring wat die spasie betrek wat stilte kon binnedring. Daarin lê nog 'n paradoks, want as dit wél binnedring–in die diepte van 'n dennewoud, in die naaktheid van die woestyn, in 'n skielike leë kamer–is dit dikwels senutergend in plaas van verwelkomend. Angs kruip in; die oor klem instinktief aan iets vas, of dit die gekletter van vuur, of voëlgeroep of geritsel van blare is, enigiets wat dit van hierdie onbekende leegheid sal red. Mense wil graag stilte hê, maar darem nie soveel daarvan nie.

'n Tema van die eeu, ten minste in die ontwikkelde wêreld, is dat mense tevergeefs na stilte smag. Die gedreun van verkeer, die onophoudelike biep van fone, digitale aankondigings in busse en treine, TV-stelle wat selfs in leë kantore blêr, is 'n eindelose toetakeling en verwarring. Die mensdom put homself uit met geraas en verlang na die teenoorgestelde — hetsy in die wildernis, op die wye oseaan of in een of ander rusplek wat toegewy is aan stilte en konsentrasie. Alain Corbin, 'n geskiedenis professor, skryf vanuit sy toevlugsoord in die Sorbonne, en Erling Kagge, 'n Noorweegse ontdekkingsreisiger, oor sy herinneringe van die onherbergsame landstreek in Antarktika, waarheen beide probeer ontsnap het.

En tog, soos Mnr Corbin uitwys in "A History of Silence", is daar waarskynlik nie nou meer geraas as wat daar voorheen was nie. Voor die koms van pneumatiese bande, was stedelike strate gevul met die oorverdowende gekletter van metaalraam-wiele en perdeskoene op stene. Voor die vrywillige isolasie op mobiele telefone, het busse en treine weerklink van gesprekvoering. Koerantverkopers het nie hulle handelsware in 'n verlate hoop gelos nie, maar dit luidkeels geadverteer, so ook die verkopers van kersies, viooltjies en vars makriel. Die teater en die opera was in chaos van hoera's en uitjouery. Selfs in die platteland het kleinboere al swoegend geloop en sing. Hulle sing nie nou meer nie.

Wat verander het is nie soveel die vlak van geraas nie, waaroor vorige eeue ook gekla het, maar die vlak van verwarring, wat die ruimte vul wat stilte mag binnedring. Daar dreig 'n ander paradoks, want wanneer dit wel binnedring — in die dieptes van 'n dennewoud, in die naakte woestyn, in 'n skielike leë kamer — blyk dit dikwels angswekkend te wees eerder as verwelkomend. Afgryse sluip in; die oor is instinktief ingestel op enige geluid, hetsy die gesis van valmme, geroep van 'n voël of die geritsel van blare, enigiets wat hom sal red van hierdie onbekende leegheid. Mense soek stilte ja, maar nie so graag nie.

´n Tema van die tyd, ten minste in the ontwilkelde wêreld, is dat mense smag na stilte, maar kan niks vind nie. Die geraas van die verkeer, die onophoudelike pieptoon van telefone, digitale aankondiginge op busse en treine, TV stelle wat selfs in verlate kantore blêr, dit alles vorm ´n ewigdurende stroom en bron van verwarring. Die menslike geslag put homself uit met geraas en smag na presies die teenoorgestelde daarvan—hetsy in die wildernis, op die wye oseaan of in een of ander verafgeleë oord waar toewyding aan stilte en konsentrasie moontlik is. Alain Corbin, ´n Geskiedenis Professor, skryf vanuit sy toevlug in die Sorbonne, en Erling Kagge, ´n Norweegse ontdekker, oor sy herinneringe van die verlatenheid van die Suidpoolgebiede, waarheen beide probeer ontsnap het.

En tog, soos Mnr Corbin dit uitdruk in "A History of Silence", tans heers waarskynlik nie meer geraas as wat die geval voorheen was nie. Voor lugdrukwiele, was die strate van die stede vol van die oorverdowende geklink op klip van perde en hul waens se hoewe en wiele wat met yster beslaan was. Voor die vrywillige isolasie op mobiele fone, het dit meedoënloos gedruis van gesprekke op busse en treine. Koerantverkopers het nie hulle ware op geruislose stapels gelos nie, maar het dit luidkeels adverteer, net soos die verkopers van kersies, viooltjies en vars makriel. Teaters en die opera was ´n luide konkoksie van geboe en gejou. Selfs op land het fisante gesing in hul oorlewingsstryd. Nou swyg hulle gesang.

Wat eintlik verander het, is nie die intensiteit van lawaai waaroor vorige geslagte ook gekla het nie, maar eerder die konsentrasie van aandag-afleiding wat die plek ingeneem het - hierdie plek sou stilte kon beset het. Bowendien dreig daar nog ´n paradoks, want indien die stilte-besetting sou slaag — hetsy in die diepte van ´n dennewoud, in die barre woestyn of in ´n plotseling ontruimde kamer — dit is eerder steurend as ´n welkome verligting. Vrees kom ingekruip; die gehoor spits die ore onwerktuiglik op enigiets, ongeag of dit die gesis van vlamme, die roep van ´n voël of die geritsel van blare sou wees wat hom kan red van hierdie onbekende steurende leegheid. Mense smag na stilte, dog slegs na maat.

A heendendaagse tema, ten minste in the ontwikkelde wêrled, is dat mense na stilte smag, maar dit nie kan vind nie. The druis van verkeer, die aanhoudende gebiep van telefone, digitale aankondiginge in busse en treine, of televisiestelle wat selfs in leë kamers uitblêr, veroorsaak 'n eindelose bombardering en afleiding. Mensdom put hulself uit met geraas maar hulle verlang na die teenoorstelde - hetsy in die wildernis, op die breë oseaan of in een-of-ander toevlugsoord toegewyd aan stilte and konsentrasie. Alain Corbin, 'n geskiedenisprofessor, skryf vanuit sy toevlugsoord in die Sorbonne en Erling Kagge, a Noorse ontedekkingsreisiger, van sy herinneringe van die Antarktikase woestyn, waar beide heen probeer het om te vlug.

En tog, soos Mnr Corbin in "A History of Silence" (" 'n Geskiedenis van Stilte), uitwys, is daar waarskynlik nie meer lawaai as in die verlede nie. Voor daar lugdrukbande was, was die strate in die stede vol van die oorverdowende knal van wiele met metaalrande en perdeskoene op die stene. Voor ons vrywillige isolasie op ons selfone, was treine en busse vol van die geluid van gesprekke. Koerantverkopers het nie hulle ware op 'n stom hoop gelaat nie. Hulle het dit uit volle bors geadverteer. Net soos die kersie-, blomme- en vars visverkopers. Teaters en die opera was 'n roesmoes van hoeras en uitjouery. Selfs in die platteland het die kleinboere gesing terwyl hulle afsloof. Hulle sing nie meer nie.

Wat verander het, is nie noodwendig die geraasvlak nie, waaroor daar in die verbygaande eeue ook gekla is, maar die vlak van afleiding wat die ruimte wat stilte dalk kan beset, in beslag neem. Hier vind mens 'n ander skynbare teenstrydigheid want wanneer stilte die ruimte wel indring - in die dieptes van 'n dennebos, in die naakte woestyn, in 'n skielike leë kamer - blyk dit dikwels onaangenaam erder as welkom. Vrees kruip in; mens se ore klou instinktief aan enige geluid vas, of dit nou die gesis van die vuur is, die sang van 'n voël of die geruis van blare, wat dit van die onbekende leegheid kan red. Mense wil stilte hê, maar nie soveel nie.

Mense smag na stilte, tog word hulle ontsenu daardeur, The Economist
ʼn Tema van die tyd, ten minste in die ontwikkelde wêreld, is dat mense smag na stilte en tog geen kan vind nie. Die rumoer van die verkeer en die oneindige gepiep van selfone, digitale aankondigings aan boord busse en trein asook TV stelle wat blêr in leë kantore, is een algehele aanslag en afleiding. Die mensdom is besig om homself uit te put met klank, terwyl dit smag na die teenoorgestelde – wetens in die wildernis, op die wye oseaan of in een of ander wegbreek wat toegewy is aan stilte en konsentrasie. Alan Corbin, ʼn geskiedenis professor, skryf vanuit sy veilige hawe in die Sorbonne, en Erling Kagge, ʼn Noorweegse ontdekkingsreisiger vanuit sy herinneringe oor die vlaktes van Antarktika, waar beide probeer ontvlug het.

En tog, soos Mr. Corbin uitwys in “A History of Silence”, is daar heel waarskynlik nie veel meer lawaai as wat daar vantevore was nie. Voor pneumatiese bande, was stede gevul met die verdowende geknel van metaal gesmede bande asook perde skoene op steen. Voor vrywillige isolasie op selfone, het busse en treine gedreun met gesprekke. Koerant verkopers het nie hulle ware in ʼn stil hopie gelaat nie, maar het die nuus met harde stemme geadverteer, net soos die verkopers van kersies, viooltjies en vars makriel. Die teater en die opera was ʼn chaotiese mengsel van toejuigings en uitjouings. Selfs in die platteland, het kleinboere gesing soos hulle geswoeg het. Nou sing hulle nie.

Wat verander het, is nie so seer die vlak van geraas nie, iets waaroor in vorige eeue ook gekla is nie, maar die vlak van afleiding wat dit inhou vir die omgewing wat daardie geraas mag binnedring. Daar skuil nog ʼn paradoks, want wanneer dit wel binnedring – in die dieptes van ʼn denne woud, in die oop woestyn, in ʼn skielike leë kamer – veroorsaak dit eerder ongemak as wat dit verwelkom word. Vrees en angs kruip in; die oor fokus in op enigiets, of dit die sis van vuur is of die geroep van ʼn voël of die geritsel van blare is, wat dit van die onbekende leegheid sal red. Mense smag na stilte, maar nie so veel nie.