Imagine dining in a European capital where you do not know the local language. The waiter speaks little English, but by hook or by crook you manage to order something on the menu that you recognise, eat and pay for. Now picture instead that, after a hike goes wrong, you emerge, starving, in an Amazonian village. The people there have no idea what to make of you. You mime chewing sounds, which they mistake for your primitive tongue. When you raise your hands to signify surrender, they think you are launching an attack.
Communicating without a shared context is hard. For example, radioactive sites must be left undisturbed for tens of thousands of years; yet, given that the English of just 1,000 years ago is now unintelligible to most of its modern speakers, agencies have struggled to create warnings to accompany nuclear waste. Committees responsible for doing so have come up with everything from towering concrete spikes, to Edvard Munch’s “The Scream”, to plants genetically modified to turn an alarming blue. None is guaranteed to be future-proof.
Some of the same people who worked on these waste-site messages have also been part of an even bigger challenge: communicating with extraterrestrial life. This is the subject of “Extraterrestrial Languages”, a new book by Daniel Oberhaus, a journalist at Wired.
Nothing is known about how extraterrestrials might take in information. A pair of plaques sent in the early 1970s with Pioneer 10 and 11, two spacecraft, show nude human beings and a rough map to find Earth—rudimentary stuff, but even that assumes aliens can see. Since such craft have no more than an infinitesimal chance of being found, radio broadcasts from Earth, travelling at the speed of light, are more likely to make contact. But just as a terrestrial radio must be tuned to the right frequency, so must the interstellar kind. How would aliens happen upon the correct one? The Pioneer plaque gives a hint in the form of a basic diagram of a hydrogen atom, the magnetic polarity of which flips at regular intervals, with a frequency of 1,420MHz. Since hydrogen is the most abundant element in the universe, the hope is that this sketch might act as a sort of telephone number. | تصور کنید درحال غذا خوردن در پایتخت کشور اروپایی هستید که آشناییتی با زبان محلی آنجا ندارید. پیش خدمت رستوران تا حدودی مسلط به زبان انگلیسی هست و شما بالاخره هرجور شده سعی میکنید که چیزی که در منو رستوران آشنا به نظر می آید را سفارش داده، آن غذا را بخورید و هزینه را پرداخت کنید. حالا تصور کنید که در پیاده روی از مناطق جنگلی که از شدت گشنگی زیاد رمقی برای شما نمانده، اشتباهی سراز دهکده ای در اطراف جنگل های آمازون در می آورید و شما در اولین برخورد با بومیان آن منطقه، عجیب و غریب به نظر میاید. شما صدای جویدن را تقلید می کنید که باعث اشتباه گرفتن بومیان از زبان مادریتان میشود. تصور کنید بدتر از همه اینها وقتی دستانتان را بالا میاورید تا اعلام تسلیم بودن کنید، این بومیان با خود فکر می کنند که شما در حال اعلام آمادگی حمله به آنها هستید. برقراری ارتباط بدون زمینه مشترک سخت است. به عنوان مثال: سایت های رادیو اکتیوی برای ده ها هزار سال باید دست نخورده باقی بمانند ولی می دانیم که زبان انگلیسی هزارسال پیش هنوز برای اکثر گویندگان دنیای مدرن حاضرهم غیر قابل درک می باشد. دنیل ابرهوس، روزنامه نگار مجله وایرد، در بخشی از کتابش با عنوان زبان های فرازمینی اشاره دارد که بعضی از افرادی که در بخش هشدارهای ضایعات هسته ای کار می کنند درواقع با چالش های بزرگ تری دست و پنجه نرم می کنند که شامل ارتباط با زیست فرازمینی می باشد. درباره چگونگی دریافت اطلاعات فرازمینی اطلاعاتی در دست نیست. یک جفت لوح آلومینیومی متصل بر فضاپیماهای پایونیر 10 و11 قرار گرفت که در اوایل سال 1970 به فضا ارسال شد؛دو فضاپیما نشان بر تصویر برهنه زن و مردی به همراه نقشه درشتی از کره زمین بود تا با این فرض که موجودات با این ابزار ابتدایی، کره ی زمین را پیدا کنند. از آنجایی که احتمال کمی وجود دارد که این سفینه ها پیدا شوند، سفر کردن با سرعت نور احتمال بیشتری را دارد که بتوان با موجودات فضایی ارتباط برقرار کرد. اما همانطور که یک رادیو زمینی باید با فرکانس مناسب تنظیم شود، این تنظیم باید میان ستارگان صورت گیرد. سوالی که وجود دارد این است که چطور ممکن است موجودات فضایی بر روی مورد فرکانسی درست قرار بگیرند؟ لوح پایونیر اشاره ای در قالب یک نمودار اولیه از یک اتم هیدروژن می باشد که قطبیت مغناطیسی آن در فواصل منظم با فرکانس 1420 مگاهرتز لغزش دارد. از آنجایکه هیدروژن فراوان ترین عنصر در کیهان است؛ امید بر این است که این طرح به عنوان شماره تلفن عمل کند. |