Wyobraź sobie, że jesteś na obiedzie w jednej z europejskich stolic, gdzie nie znasz lokalnego języka. Kelner mówi słabo po angielsku, ale jakimś magicznym sposobem udaje ci się zamówić z menu coś co jesteś w stanie zidentyfikować, zjeść i opłacić. A teraz wyobraź sobie inny scenariusz, po nieudanej wędrówce, wygłodzony, wylądowałeś w amazońskiej wiosce. Jej mieszkańcy nie mają pojęcia o co ci chodzi. Mimikujesz żujące odgłosy, które są odbierane jako twój prymitywny język. Kiedy podnosisz rękę, aby zasygnalizować kapitulację, mieszkańcy ruszają do ataku.

Komunikacja bez wspólnego kontekstu jest trudna. Na przykład, strefy radioaktywne mają pozostać nienaruszone przez tysiące lat; jednakże, biorąc pod uwagę, że język angielski sprzed zaledwie 1000 lat jest obecnie niezrozumiały dla większości jego współczesnych użytkowników, agencje zmagają się ze znalezieniem odpowiednich form ostrzegawczych przed odpadami nuklearnymi. Komitety odpowiedzialne za te ostrzeżenia oferują wszystko, co tylko możliwe, zaczynając od strzelistych betonowych kolców poprzez „Krzyk” Edvarda Muncha, kończąc na genetycznie modyfikowanych roślinach w zmienionym i niepokojącym kolorze niebieskim. Żadna z nich nie gwarantuje zabezpieczenia na przyszłość.

Niektóre z osób pracujących nad znakami ostrzegawczymi odnoszącymi się do składowisk odpadów, stoją również przed dużo większym wyzwaniem: komunikowaniem się z życiem pozaziemskim. Jest to temat nowej książki zatytułowanej „Języki pozaziemskie” autorstwa Daniela Oberhausa, dziennikarza Wired.

Nie wiadomo w jaki sposób istoty pozaziemskie mogą odbierać informacje. We wczesnych latach 70., na statkach kosmicznych Pioneer 10 i 1 wysłano dwie płytki przedstawiające nagie istoty ludzkie oraz prowizoryczną mapę wskazującą kierunek do Ziemi – dane elementarne, ale nawet to opiera się na założeniu, że obcy nas widzą. Skoro takie statki mają nie więcej niż nieskończenie małą szansę bycia zauważonym, transmisje radiowe nadawane z Ziemi, przemieszczające się z prędkością światła, mają większą szansę nawiązania kontaktu. Ale zarówno jak w przypadku radia naziemnego, które musi być ustawione na odpowiednią stację, to samo odnosi się do radia międzygwiezdnego. Tylko w jaki sposób obcy natkną się na to właściwe? Płytka ze statku Pioneer podaje wskazówki w formie prostego diagramu atomu wodoru, którego polaryzacja magnetyczna waha się w regularnych odstępach czasu z częstotliwością 1420 MHz. A ponieważ wodór jest jednym z najbardziej obecnych elementów wszechświata, jest nadzieja, że ten szkic w pewnym sensie posłuży jako pozorny numer telefonu.