ProZ.com translation contests »
5th ProZ.com Translation Contest: "Travel" » English to Macedonian » Entry #3086

Source text in English

Translation #3086

All travel is now merely a means of moving a camera from place to place, all travellers are ruled by the all-powerful lens. Visitors old-fashioned enough to wish only to stand and look with their anachronistic eyes are shoved aside by the photographers, who take it for granted that while they do their ritual focusing, nothing else may move or cross their vision. Those peculiar souls without a camera must step aside for those more properly occupied, must wait while the rituals take place, and must bide their time while whole coaches stop and unleash upon the landscape the Instamatic God. And the populations of whole countries seeing themselves cannibalised, swallowed up, vacuumed into the black-ringed staring eye, wrench what they can from the cannibals. You want picture my house, my camel? You pay.

None of this would matter, perhaps, if anything worthwhile was being accomplished. If all the constant busyness and clicking produced, at its end, what had not existed before, images of beauty captured or truth told. But, sadly, this isn't so. The camera is simply graffiti made respectable.

The camera is the means by which we stamp ourselves on everything we see, under cover of recording the Wonders of the World already wonderfully
recorded by professionals and on sale at every corner bookshop and newsagent. But what use to show Aunt Maud, back home, postcards of the Tuscan landscape, since we are not in the picture to prove that we were there?

No stretch of rocks has verity unless I am within it. No monument exists
but for my wife, leaning against it. No temple is of interest without my face beside it, grinning. With my camera I appropriate everything beautiful, possess it, shrink it, domesticate it, and reproduce it on my blank sitting-room wall to prove to a selected audience of friends and family the one absolutely vital fact about these beauties: I saw them, I was there, I photographed them, and, ergo, they are.

from "Amateur Photography: the World as it isn't and our Fred" by Jill Tweedie in the Guardian
Секое патување во денешно време е така речи прилика да го прошетаме фотоапаратот од едно место на друго. Со сите патници владеат семоќни објективи. Старомодните посетители кои сакаат само да стојат и да гледаат со своите анахронични очи ќе бидат истуркани настрана од фотографите за кои се подразбира дека додека го вршат ритуалното фокусирање, ништо живо не смее да мрдне или да им ја попречи глетката. Чудните души без фотоапарат мора да отстапат пред оние кои се навистина зафатени, мора да чекаат додека траат ритуалите и да си го исполнат времето на друг начин додека групата стои и го пушта богот Полуавтоматски врз пејзажот. А локалното население кога ќе види како станува жртва на канибализам, кога ќе се најде проголтано, впиено во црното, округло, зјапнато око, настојува да извлече сè што може од канибалците. Ако сакаш да ја сликаш мојата куќа или мојата камила ќе платиш.

Сето ова и не би било страшно доколку навистина вреди. Доколку сето трчање и чкрапање не даде на крајот некој оргинален резултат, нешто невидено, незабележана убавина или нова вистина. Но за жал не е така. Обично добиваме нешто налик на графити.

Фотоапаратот ни овозможува да го ставиме сопствениот отпечаток врз сè што ќе видиме, под изговор дека ги овековечуваме Светските чуда коишто веќе чудесно ги овековечиле професоналци и чиј труд може да се купи во секоја книжарница или киоск. Но што вреди ако по враќањето дома ѝ покажуваме на комшивката разгледници од пејзажите на Тоскана кога нас нè нема на нив за да ѝ докажеме дека навистина сме биле таму ?

Ниедна планинска верига не постои ако не сум јас на неа. Ниеден споменик не постои ако жена ми не е потпрена на него. Ниеден храм не вреди без моето лице до него, насмевнато, се разбира. Со мојот фотоапарат си присвојувам сè што е убаво, поседувам, смалувам, припитомувам и на крај правам репродукција што ќе ја закачам на празниот ѕид на дневната соба и што ќе служи како доказ, пред една потесна, избрана публика од роднини и пријатели, за еден апсолутно витален факт во врска со овие убавини: Јас ги видов, јас бев таму, јас ги сликав и гледате, еве ги.

Џил Твиди во „Аматерска фотографија: Светот како што не е и нашиот Фред“, Гардиан