Over the course of many years, without making any great fuss about it, the authorities in New York disabled most of the control buttons that once operated pedestrian-crossing lights in the city. Computerised timers, they had decided, almost always worked better. By 2004, fewer than 750 of 3,250 such buttons remained functional. The city government did not, however, take the disabled buttons away—beckoning countless fingers to futile pressing.
Initially, the buttons survived because of the cost of removing them. But it turned out that even inoperative buttons serve a purpose. Pedestrians who press a button are less likely to cross before the green man appears, says Tal Oron-Gilad of Ben-Gurion University of the Negev, in Israel. Having studied behaviour at crossings, she notes that people more readily obey a system which purports to heed their input.
Inoperative buttons produce placebo effects of this sort because people like an impression of control over systems they are using, says Eytan Adar, an expert on human-computer interaction at the University of Michigan, Ann Arbor. Dr Adar notes that his students commonly design software with a clickable “save” button that has no role other than to reassure those users who are unaware that their keystrokes are saved automatically anyway. Think of it, he says, as a touch of benevolent deception to counter the inherent coldness of the machine world.
That is one view. But, at road crossings at least, placebo buttons may also have a darker side. Ralf Risser, head of FACTUM, a Viennese institute that studies psychological factors in traffic systems, reckons that pedestrians’ awareness of their existence, and consequent resentment at the deception, now outweighs the benefits. | Երկար տարիներ շարունակ, Նյու Յորքի իշխանությունները կառավարման կոճակների մեծ մասը անջատեցին՝ առանց բարձրաձայնելու դրա մասին, որը մի ժամանակ քաղաքում օգտագործվում էր հետիոտնային անցման կանչի լուսացույցների համար։ Նրանք որոշեցին, որ համակարգչային ժամաչափերը, գրեթե միշտ ավելի լավ են աշխատել: Մինչև 2004 թ.-ը 3,250 կոճակներից ավելի քիչ քան 750-ն էին աշխատում: Կառավարությունը, սակայն, չկարողացավ հեռացնել չաշխատող կոճակները՝ ինչն էլ ազդանշան էր հանդիսանում անթիվ մատների ապարդյուն սեղման համար։ Սկզբում կոճակները պահպանվում էին, դրանց հեռացման ծախսերի պատճառով։ Սակայն պարզվեց, որ նույնիսկ չաշխատող կոճակները ծառայում են ինչ-որ նպատակի համար: Իսրայելում գտնվող Նեգևի Բեն-Գուրիոն համալսարանից Թալ Օռոն-Գիլադը ասում է, որ այն հետոիոտները, որոնք սեղմում են կոճակը, ավելի քիչ հավանական է անցնեն նախքան կանաչ լուսացույցի հայտնվելը: Ուսումնասիրելով վարքագիծը անցումներում, նա նշում է, որ մարդիկ ավելի հեշտությամբ հնազանդվում են մի համակարգի, որը պահանջում է իրենց ներդրումը ունենալ։ Չաշխատող կոճակները ստեղծում են այս տեսակին բնորոշ պլաստեպի ազդեցություն, քանի որ մարդկանց դուր է գալիս այն տպավորությունը, որ համակարգերը կարող են կառավարվել նրանց կողմից, ասում է Անն Արբոր քաղաքի Միչիգանի համալսարանի մարդ-համակարգիչ փոփազդեցության մասնագետ Էնթան Ադարը: Դոկտոր Ադարը նշում է, որ իր ուսանողները սովորաբար նախատեսում են ծրագրեր «պահել» կոճակը սեղմելու հնարավորությամբ , որն այլ դեր չունի, քան վերահավաստիացնելու այն օգտվողներին, ովքեր չգիտեն, որ իրենց ստեղնաշարերի միջոցով ավտոմատ կերպով պահվում են: Մտածեք այդ մասին,-ասում է նա, որպես բայրացակամ խաբեության դրսևորում `դիմադրելու մեքենայական աշխարհի բնորոշ սառնությունը: Դա մեկ տեսակետ է: Սակայն, առնվազն ճանապարհային անցումներում, պլաստեպային կոճակնեը կարող են ունենալ նաև բացասական կողմ: Վիենայի ինտիտուտի Ֆակտումի ղեկավար Ռալֆ Ռիսսերը, ով ուսումնասիրում է երթևեկության համակարգերում հոգեբանական գործոնները, համարում է, որ հետիոտների իրազեկվածությունը դրանց գոյության վերաբերյալ և խաբվածության արդյունքում առաջացած զայրույթը ներկայումս գերակշռում է օգուտները: |