Who cast that first fateful tomato that started the La Tomatina revolution? The reality is no one knows. Maybe it was an anti-Franco rebellion, or a carnival that got out of hand. According to the most popular version of the story, during the 1945 festival of Los Gigantes (a giant paper mâché puppet parade), locals were looking to stage a brawl to get some attention. They happened upon a vegetable cart nearby and started hurling ripe tomatoes. Innocent onlookers got involved until the scene escalated into a massive melee of flying fruit. The instigators had to repay the tomato vendors, but that didn't stop the recurrence of more tomato fights—and the birth of a new tradition.
Fearful of an unruly escalation, authorities enacted, relaxed, and then reinstated a series of bans in the 1950s. In 1951, locals who defied the law were imprisoned until public outcry called for their release. The most famous effrontery to the tomato bans happened in 1957 when proponents held a mock tomato funeral complete with a coffin and procession. After 1957, the local government decided to roll with the punches, set a few rules in place, and embraced the wacky tradition.
Though the tomatoes take center stage, a week of festivities lead up to the final showdown. It's a celebration of Buñol's patron saints, the Virgin Mary and St. Louis Bertrand, with street parades, music, and fireworks in joyous Spanish fashion. To build up your strength for the impending brawl, an epic paella is served on the eve of the battle, showcasing an iconic Valencian dish of rice, seafood, saffron, and olive oil.
Today, this unfettered festival has some measure of order. Organizers have gone so far as to cultivate a special variety of unpalatable tomatoes just for the annual event. Festivities kick off around 10 a.m. when participants race to grab a ham fixed atop a greasy pole. Onlookers hose the scramblers with water while singing and dancing in the streets. When the church bell strikes noon, trucks packed with tomatoes roll into town, while chants of "To-ma-te, to-ma-te!" reach a crescendo.
Then, with the firing of a water cannon, the main event begins. That's the green light for crushing and launching tomatoes in all-out attacks against fellow participants. Long distance tomato lobbers, point-blank assassins, and medium range hook shots. Whatever your technique, by the time it's over, you will look (and feel) quite different. Nearly an hour later, tomato-soaked bombers are left to play in a sea of squishy street salsa with little left resembling a tomato to be found. A second cannon shot signals the end of the battle. | La Tomatina devrimini başlatan kaderi belirleyen o ilk domatesi kim fırlattı? Gerçekte hiç kimse bilmemektedir. Belki de, bir Franco karşıtı isyan veya çığırından çıkan bir karnavaldı. Hikâyenin en popüler versiyonuna göre, 1945 yılındaki Los Gigantes şenliği (dev bir kağıttan kukla geçit töreni) sırasında, yerli halk biraz dikkat çekmek için kavga çıkarmak istiyordu. Tam o sırada, yakınlarında bulunan bir sebze arabasını fark ettiler ve olgun domatesleri fırlatmaya başladılar. Masum seyirciler olaya karıştı ve sonunda olay sebzelerin uçuştuğu büyük bir meydan kavgasına tırmandı. Olayın kışkırtıcıları domates satıcılarının zararlarını tazmin etmek zorunda kaldı, ancak bu durum domates savaşlarının daha fazla tekrarlanmasını – ve yeni bir geleneğin doğmasını – engellemedi. Olayların başa çıkılmaz bir biçimde tırmanmasından korkan yetkililer, 1950’li yıllarda bir dizi yasak koydular, bu yasakları hafiflettiler ve daha sonra yeniden getirdiler. 1951’de yasaya karşı koyan yerel halktan bazı kişiler, serbest bırakılmaları için halk isyanı çıkıncaya kadar hapsedildiler. Domates yasaklarına karşı en ünlü küstahlık, taraftarlar 1957 yılında bir tabut ve tören alayı ile tamamlanan bir cenaze töreni düzenledikleri zaman meydana geldi. 1957 yılından sonra, yerel yönetim zorlukların üstesinden gelmeye karar verdi, birkaç kural koydu ve sonunda tuhaf geleneği benimsedi. Domateslerin ön plana çıkmasına rağmen, son karşılaşmaya bir hafta süren şenliklerin sonunda ulaşılır. Bu, neşeli İspanyol tarzında sokak gösterileri, müzik ve havai fişeklerle, Buñol’un koruyucu azizleri Meryem Ana ve Aziz Louis Bertrand’ın bir kutlamasıdır. Yaklaşan kavgaya gücünüzü toplamaya yardım etmek için, savaş öncesinde, pirinç, deniz ürünleri, safran ve zeytinyağından oluşan simgesel bir Valensiya yemeği olan destansı paella sunulur. Günümüzde, bu özgür şenliği düzenlemek için bazı önlemler alınmaktadır. Şenlik düzenleyicileri biraz ileri gidip, sırf bu yıllık etkinlik için yemelik olmayan özel bir domates çeşidi bile yetiştirmişlerdir. Şenlikler, katılımcıların yağlı bir direğin tepesine takılmış bir jambonu kapmak için yarıştıkları sabah saat 10 civarında başlar. Seyirciler, sokaklarda şarkı söyleyerek ve dans ederek, yarışa katılanları hortumla ıslatırlar. Kilisenin çanı öğleyi vurduğu zaman, domates dolu kamyonlar kasabaya girerken, “Do-ma-tes, do-ma-tes!” tezahüratları doruğa ulaşır. Daha sonra, bir tazyikli su aracının su fışkırtmasıyla, ana etkinlik başlar. Bu, diğer katılımcılara karşı saldırılarda bütün gücünüzle domates ezmek ve fırlatmak için yeşil ışıktır. Uzun mesafe domates atanlar, yakın mesafeli suikastçiler ve orta menzilli çengel atışçılar – tekniğiniz ne olursa olsun, her şey bittiği zaman, oldukça farklı görünürsünüz (ve hissedersiniz). Yaklaşık bir saat sonra, domatesle sırılsıklam olmuş bombacılar, domatese benzeyen hemen hemen hiçbir şeyin kalmadığı, vıcık vıcık bir domates sosu denizinde oynamaya bırakılırlar. Tazyikli su aracının ikinci bir su fışkırtması savaşın bittiğini işaret eder. |