Kiedy moja małżonka oznajmiła, że jest w ciąży, żołądek skoczył mi do gardła. Pewnie czuliście się podobnie podczas jazdy ogromną kolejką górską. Cieszyłem się, owszem, ale... o Boże! Rodzicielstwo jest dobre, hm... dla rodziców.
Stoję więc z wytrzeszczonymi oczami, spocony jak mysz, niczym kiepska postać z kreskówki, a wokół mojej głowy wirują znaki zapytania, podczas gdy próbuję oswoić się z myślą, że poza moim kotem jest jeszcze ktoś, zdany całkowicie na moją opiekę i odpowiedzialność. Do mnie należy zadanie, by ta mała istota nie wyrosła na skończonego potwora. Jeżeli dziecko nie odnajdzie się między ludźmi - moja wina. Jeżeli nie będzie umiało znaleźć na mapie Luksemburga, zostanie mi zarzucone, że nie zapewniłem mu lepszego wykształcenia. Będzie wymagało leczenia i oczywiście to też będzie na mojej głowie. Tyle możliwości, żeby coś zepsuć!
Pamiętam dzień, kiedy ojciec wziął mnie na rozmowę i niezdarnie opowiadał o ptaszkach i pszczółkach; to było chyba najbardziej upokarzające i żenujące pół godziny w życiu nas obu. Nie mogę wyrządzić tego innemu człowiekowi.
A może trochę wyprzedzam fakty. Przecież dam radę. Będę świetnym ojcem. Wychowam moje dziecko na tolerancyjnego, wykształconego i uczciwego obywatela świata, a ono nie będzie mnie nienawidzieć.
Zaraz potem wyobrażam sobie dzidziusia, bezpiecznie ukrytego pod sercem mojej żony, który nagle otwiera szeroko oczy, jakby przez głowę przemknęła mu myśl: "A co będzie, jeśli ojciec wszystko skopie?"