Ce que je vais raconter de ma première nuit de New York fera sourire les Américains;
aussi bien est-ce dans ce but que je l'écris. Dans un livre du merveilleux Rudyard Kipling,
je me rappelle avoir lu les épouvantes du sauvage Mowgli la première fois qu'il coucha
dans une cabane close: l'impression de sentir un toit au-dessus de sa tête lui devint bientôt
si intolérable, qu'il fut obligé d'aller s'étendre dehors à la belle étoile. Eh bien! J'ai presque
subi cette nuit une petite angoisse analogue, et c'étaient les gratte-ciel, c'étaient les grandes
lettres réclames au-dessus de moi, c'étaient les grands tonneaux rouges montés sur leurs
échasses de fonte; trop de choses en l'air, vraiment, pas assez de calme là-haut. Et puis, ces
six millions d'êtres humains tassés alentour, ce foisonnement de monde, cette superposition à
outrance oppressaient mon sommeil. Oh! Les gratte-ciel, déformés et allongés en rêve! Un en
particulier (celui du trust des caoutchoucs, si je ne m'abuse), un qui surgit là très proche, un
tout en marbre qui doit être d'un poids à faire frémir! Il m'écrasait comme une surcharge, et
parfois quelque hallucination me le montrait incliné et croulant...
C'est dimanche aujourd'hui; le matin se lève dans une brume lourde et moite; il fera une
des chaudes journées de cette saison automnale qu'on appelle ici «l'été indien». Sur New
York pèse la torpeur des dimanches anglais et, dans les avenues, les voitures électriques
ont consenti une trêve d'agitation. Rien à faire, les théâtres chôment et demain seulement je
pourrai commencer à suivre les répétitions du drame qui m'a amené en Amérique. Mais dans
le voisinage, tout près, il y a Central Park, que j'aperçois par ma fenêtre, avec ses arbres déjà
effeuillés; j'irai donc là, chercher un peu d'air et de paix. | Она што ќе го раскажам за мојата прва ноќ во Њујорк ќе измами насмевка кај Американците, а токму тоа е и целта поради која пишувам. Се сеќавам дека во една книга од извонредниот Радјард Киплинг читав за стравот кој го доживеал Могли, детето од џунглата, кога за прв пат легнал да спие во затворена колиба: чувството дека над главата има покрив набрзо му станало толку неподносливо што бил принуден да легне под отворено небо. Нејсе! Таа ноќ во Њујорк претрпев речиси ист немир поради облакодерите, големите рекламни натписи над мене, црвените резервоари за вода поставени на скелиња од лиено железо. Толку многу работи во воздухот, навистина, недоволно мир таму горе. А потоа, шесте милиони луѓе збиени наоколу, тој мравјалник од луѓе, таа претерана натрупаност, сето тоа го попречуваше мојот сон. Ах! Облакодерите, изобличени и издолжени во сонот! Особено еден (оној кој, доколку не се лажам, ѝ припаѓа на компанијата за производство на каучук), оној кој се издигнува во непосредна близина, кој е целосно изграден од мермер и од чијашто тежина сигурно ќе затреперите од страв! Ме гмечеше како планина, а напати ми се причинуваше дека се навалува и се руши... Денес е недела. Утрото се буди во тешка и влажна магла. Денес ќе биде еден од оние топли денови од ова есенско доба кое тука го нарекуваме „циганско лето“. Над Њујорк натежна летаргијата која Англичаните ја чувствуваат во недела, а на авениите, електричните возила прекинаа со нивната активност. Нема што да се прави, театрите се затворени, а дури утре ќе започнам да ги следам пробите на драмата која ме доведе во Америка. Но во соседството, во непосредна близина, се наоѓа Централ Парк кој го гледам од мојот прозорец, со неговите веќе разголени дрвја. Ќе одам таму, во потрага по малку воздух и мир.
|