Source text in Italian | Translation by George Amolochitis (#3037) |
Superati i 51 anni, il pensiero scansa la stanchezza e si rifugia nei sogni di 30 anni or sono, tornando al giorno in cui raggiunsi la maggior età. Quel giorno mi dissi che avrei viaggiato in tutti quei luoghi esotici e lontani che mi attiravano con promesse di appagamento di ogni specie. E di viaggi ne ho fatti, ma raramente quelli che avrei sperato. Solo adesso, entrando nel secondo mezzo secolo della mia vita, accetto che va bene lo stesso non essere andata alle Maldive, non aver preso l’Orient Express, non aver soggiornato al Ritz. Forse farò ancora in tempo e forse non me n’importa neanche più tanto. I viaggi sono stati altri, spesso faticosi, come il primo lungo cammino che mi aspettava dopo quel fatidico compleanno. Un crudo e buio viaggio verso la maturità, tenendo per mano un padre che chiudeva il suo soggiorno terreno ben troppo presto. Così, nel mio diario di viaggio, stipo ricordi che non si catturano con la macchina fotografica … le voci dei miei avi siciliani che vibrano tra i ruderi di Selinunte … lo sguardo dei ragazzi di strada di Johannesburg, venuti da noi e restii a tornare nella loro terribile realtà … le lacrime dei veterani dello sbarco a Pachino tornati su quella stessa spiaggia a distanza di 60 anni … la neve che fiocca sul filo spinato di Auschwitz … la paura dei miei compagni di viaggio nella malattia che, avendo portato via mio padre, tornò a chiamare anche me. Ma io feci orecchie da mercante. Angela Arnone. "Diario di viaggio". | Έχοντας περάσει τα πενήντα ένα, η σκέψη ξεκουράζει τη κούραση και βρίσκει καταφύγιο στα όνειρα που κάναμε στα τριάντα μας, επιστρέφοντας στη μέρα που ενηλικιωθήκαμε….. Αυτή τη μέρα είπα στον εαυτό μου ότι θα ταξίδευα σε όλα εκείνα τα εξωτικά και μακρινά μέρη που με τραβάγανε, υποσχόμενα ικανοποιήσεις κάθε είδους. Και ταξίδια έχω κάνει, σπάνια όμως αυτά που προσδοκούσα. Τώρα μόνο, μπαίνοντας στο δεύτερο μισό του αιώνα της ζωής μου, δέχομαι ότι το ίδιο μου κάνει που δεν έχω πάει στις Μαλβίδες, που δεν έχω πάρει το Οριάν Εξπρές, που δεν έχω διανυκτερεύσει στο Ριτς. Ίσως θα τα κάνω έγκαιρα και ίσως να μη μ’ ενδιαφέρει καν τόσο πολύ και αν δεν γίνουν. Τα ταξίδια ήτανε διαφορετικά, πολλές φορές κουραστικά, όπως ο πρώτος μακρύς δρόμος που με περίμενε ύστερα από εκείνα τα προφητικά γενέθλια. Ένα απάνθρωπο και σκοτεινό ταξίδι προς την ωριμότητα, κρατώντας απ’ το χέρι ένα πατέρα, του οποίου η γήινη παραμονή έφτανε στο τέλος της αρκετά, μπορούμε να πούμε, σύντομα. Έτσι, στο ημερολόγιο των ταξιδιών μου, στοιβάζονται αναμνήσεις που δεν συλλαμβάνονται με τη φωτογραφική μηχανή… οι φωνές των προγόνων μου από τη Σικελία ανάμεσα στα χαλάσματα της Σελινούντα… το βλέμμα των παιδιών στους δρόμους του Γιοχάνεσμπουργκ, που ήρθαν σε μιας για να επιστρέψουν στη φοβερή τους πραγματικότητα ... τα δάκρυα των βετεράνων της απόβασης στο Πακίνο που πέσανε σε αυτή την ίδια τη παραλία εδώ και εξήντα χρόνια … το χιόνι που πέφτει σε νιφάδες πάνω στο συρματόπλεγμα του Άουσβιτς … ο φόβος των συντρόφων μου στο ταξίδι μέσα στην αρρώστια, η οποία αφού πήρε μακριά τον πατέρα μου, κατέληξε στο να φωνάξει ακόμα και μένα. Εγώ όμως έκανα πως δεν άκουγα. Άντζελα Αμόρε. "Ημερολόγιο ταξιδιού". |